Gedichten

Langs grazige dijken de lammetjes prijken
zoals ik ze altijd al zag.
En ik reed er voorbij, met een lach zo blij,
nog steeds vertrouwd voor míj die er zó lang
woonde;
totdat iets privé's mij ach, onttroonde van dit
wollig plezier.
Zo genietend de beestjes, in lentefeestjes wel
in gang dan gezet.
Het geblaat en gespring, een vogel die zingt.
Het is dáár waar 'k mijn kussen ontving.
Déze wijk van mijn dromen, ik blijf er graag
komen omdat ik nog altijd herkén.
Het vertrouwde, waarvan ik ging houden;
ik zie er zoveel en ik ríl. Het lijkt de tijd stopt
met stromen, ontroerd ga ik dromen en het
uur staat nu dan tóch wel stil.....