Gedichten

Pa, wat was dat toch in mijn puberteit?
De gevoelde afstand die me nog altijd spijt...
Veel aanleg had ik voor de sport tafeltennis,
iets wat ook jou niet vreemd is.
Wat spijtig dat ik je bij het coachen zó heb
gemist...

Uitgenodigd was ik toen door de Centrale Bond
die het wel nuttig vond mij een faire kans te
geven bij de ontwikkeling van mijn streven.
Waar ben jíj toen eigenlijk gebleven?

Jijzelf kende toch óók dit traject. Was het jaloezie
of niet-gunnen en heb jij je onbewust afgezet?
Uiteindelijk is het niets geworden en ben ik
verworden tot een uiterst matige beoefenaar van
een ándere sport. Ik ben helaas in sportief opzicht
nogal verdord...

Heb jij je nooit afgevraagd hoe het verder met mij
moest gaan en liet je me in de kou staan?
Of was je uitsluitend geïnteresseerd in de cijfers
bij het schoolse leren en zag je beren op de weg
als het daarom ging? Terwijl ik juist dáár zo
vreselijk goed deed mijn ding!

Ja, het deed me veel pijn en dat was niet fijn.
Het is nu te laat om te praten omdat je me door je
dood nog meer in de steek ging laten.
Het was met recht een gemiste kans en jij vond me
denk ik een lapzwans omdat ik durfde te kritiseren,
iets wat jíj me nooit leerde; het was iets wat niet hoorde
tegenover een ouder mens. Dat is nu toch écht wel
mijn wens!!

Anna Veenstra.