Gedichten

DE TRANEN VAN EEN MAN

’n Grijze Gloed, kleurloos doch dansende zó levendig in de Wind
Met zijn sierlijke Golven, de Spot drijvende met het Verleden
Vechtende met Volharding der Lust als wilde Vlammen in een Vuur
Brandende de Wortelen zijns diepgegroeide Eer, haalt ’t deze schertsend naar beneden
…waarvan hij altijd dacht dat deze hoog zal blijven vliegen
Doch schetst de Waarheid een Spiegelbeeld van het Ongestreden

Talloze Groeven in de grauwe Klei, reikende tot ver aan de Horizon
Ironisch met een fraai en eindeloos Patroon vertellen zij de Wegen welke ’t Leven heeft begaan
Als een dwalende Zoektocht in een duister Labyrint, beschonken met ijdele Hoop
Doch is ’t allemaal Façade, waarin een Schat des ’s Werelds zou bestaan?
…zoals ’t eens zo krachtig en vruchtbaar was, met een zijdezachte Glans
Heeft ’t nooit kunnen bloeien en is ’t voor eeuwig verloren gegaan

’t Vuur in de Oculus, dat zich ooit liet leiden door zijn Moed en Fier
Door gemaskerd Bedrog met Zeis in Gewaad, dooft ’t langzaam in Eenzaamheid
Een laatste Glimp van het Leven verdwijnt verloren onder het As
Mijn illusie wordt vertroebeld door bittere Dauw, wat ik laat gaan uit Lijdzaamheid
…waarvan ik nooit eerder de Betekenis ervan heb kunnen weten
De Tranen van een Man, met hun diepe sporen van Zwijgzaamheid