Gedichten

Nooit verwacht dat ik deze dag zou halen
Nooit gedacht dat ik hier nu nog zou staan
Nooit in mezelf geloofd
Maar aan anderen steeds belooft
Ik ga niet dood, ik haal het wel
Ik doe mijn best ik red het wel
Ik kom er wel
Maar ik wist dat het hem niet zou worden
Ik wist dat het alleen maar erger ging worden
Want ik zag geen licht
Mijn ogen waren dicht
Ik zag alleen maar duisternis in een lange zwarte tunnel.
Geen licht. Geen puntje licht
Ik wist, ik kan dit niet, ik haal dit niet, ik maak dit niet ik moet hulp
Dus dat is wat ik deed, het was niet makkelijk maar ik zocht hulp.
Maar die hulp die hielp mij niet, het is alsof niemand het ziet, niemand begrijpt het, niemand snapt het, want iedereen leeft vrolijk in een wereld van shine, een wereld zonder pijn. Ben ik de enige die reality zie, enige die het door heeft?
Hulp hielp me niet, ik zag geen licht. En bijna was ik dood, bijna was ik er niet meer. Daarom wilde ik het zeggen steeds alsof voor de laatste keer, mama ik hou van je, papa ik hou van je, mijn zussen, ik hou van ze. Telkens een soort afscheid. Niet wetend of het de laatste keer zou zijn dat ik ze zag, niet wetend, is er morgen weer een dag.
Maar elke keer opnieuw, als ik pillen had of messen, elke keer mam, zag ik je gezicht en ik kon het niet. Ja, je deed me verdriet, maar op een rare manier, een goede manier, elke keer dacht ik was je maar hier.
En toen begon het licht te shinen, ik zag licht, een klein puntje licht, ik reikte naar hulp en het kwam zo dichtbij totdat de dokter mij zei, jij bent te jong voor medicatie, en hij gaf geen spatie. Het licht doofde voor mijn ogen en de duisternis nam alles over. Ik deed alles, alles om het licht weer te verkrijgen maar het licht, het licht leek te verdwijnen, het licht, het licht leek zo oneindig, zo oneindig ver weg. Geen mogelijkheid voor mij, geen dromen meer voor mij, geen toekomst, geen mij meer. Toen kwam het licht opnieuw, onverwacht maar opgewacht. Ik kreeg de hulp en hulp ging helpen, na eindeloze tijd van tryen kreeg ik eindelijk hoop, eindelijk licht, eindelijk toekomst, eindelijk zicht. En ik veranderde, het ging echt beter, maar het was alsof de wereld me kwelde, de wereld me vertelde, jij kan nooit gelukkig zijn, niet met psycholoog noch medicijn, jij krijgt je pijn, verdient je pijn. Jij zal nooit gelukkig zijn, jij zal nooit blij met jezelf zijn. De wereld zal je niet zien staan, en echt geen fking enkele traan die jij laat zal daar ooit iets aan veranderen, jouw pijn is de shine van anderen. Wear je mask doe je ding, wear a diamond ring maar vergeet het want je bent waardeloos vergeet het want je bent waardeloos. Waardeloos.
Ik had duistere gedachten maar gevoelens gingen beter, ik snapte niet wat er in mij om ging en misschien is dat maar beter, de wereld draaide door en ik had geen idee waarom, ik draaide mee maar had het idee dat ik alleen tijd won.