Gedichten

Kan de slaap niet vatten
Zit zo in mijn hoofd
En het licht in mijn hart lijkt gedoofd

In mijn beleving kan ik pas verder leven Als mij rust in mijn lichaam
wordt gegeven

En de pijn uitgeschakeld kan zijn
Op dit moment voel ik me o zo klein

Woorden lijken in mijn hoofd te verdwalen En daarover gaan mijn
hersens dan malen

Zonder ( positief) "beeld" en "geluid"
Maakt dat ik me sluit

En mezelf wat gunnen?
Tja dat mag ik kunnen

Verdwaald in het "woorden" bos
Ben ik de klos

De creativiteit lijkt wel volop te komen
Echter ik kan het niet
kaderen Het blijft in mijn hoofd door stromen En dat maakt dat ook
dit "uitgeput"is thuiskomen

Evenwicht en balans
Van binnenuit en buitenaf krijgt het geen kans

In het creatieve zien jullie de glans Maar door de vermoeidheid en
pijn krijgt ik niet de kans Om het ook zo te zien en ervaren Wat
overblijft zijn de uitputting en gevaren

Ik lijk mezelf en jullie niet langer te vertrouwen
En het word in mijn beleving moeilijk om dan van mezelf te houden

Zachtjes worden de lichtjes gedoofd
Waar blijft het moment waarop beterschap is beloofd?

Stil verdriet
Want ik snap , begrijp en ervaar het echt niet

Wil je dat geloven ?
En mij helpen, zodat ik mezelf niet van het laatste lichtje zal beroven?

En ik juist het licht bij me mag dragen Zonder in mijn hoofd al die
hersenspinsels en vragen

Wat er voor nodig is?
Eerst weg met dat nare gevoel / spierzwakte en de pijn ECHT
noodzakelijk en fijn En een plek om volledig mezelf te zijn

Dat is wellicht wat veel gevraagd
En ook hierbij is dat "schuldgevoel" dat mij plaagt

In het voor mezelf kiezen
Lijk ik het juist telkens te verliezen

Teveel dingen en stappen
Om te mogen snappen

En mezelf de kans niet geven om te mogen zijn
Houdt en maakt mij klein