Gedichten

Een witte roos op zwart doek,
omringt door twee hoge hoeden.

In een snelle blik zag ik haar staan, t verdriet was van haar lijf af te lezen.

Negeren was onmogelijk, ik kon haar alleen maar omarmen, mijn kleine Colombiaanse buurvrouwtje.

Ze tokkelde met horten en stoten, de woorden: twee uur, was het enige wat ik van haar relaas kon ontcijferen.

Het was zeer waarschijnlijk een helse nacht geweest.
Hart, longen, nieren en ook nog Alsheimer..
Zwaar was het geweest.

Ze was een klein hoopje mens en ze wachtte op haar lieve dochter.

Later op de dag met een bos bloemen aan de deur. We belde aan, ze straalde eventjes omdat ze ineens haar lieffie herkende.

Tasja was er nu ook. Zij was in een andere realiteit, waarin ze geleefd werd. Toch kwam zij ook even uit haar bubbel.

Trots toonde ze me haar pas geboren babytje.
Haar vader had hem nog net mogen ontmoeten. Alsof het zo moest zijn, om het stokje door te geven.

Het was een dag van uitersten.

Een lach en een traan. Jong versus oud, mooie herinneringen.

Naast stortbuien en warm drukkend weer