Gedichten

Zo raak ik steeds meer vervreemd van wat
mij het allerliefste is;
familiebetrekkingen, wat een vreselijk gemis!
Ik houd het gevoel dat woorden geen recht doen
aan wat ik bedoel...
Uitspraken schieten steeds tekort voor datgene
waaraan het me schort.
Een scherpe pijn is er voortdurend op de achter-
grond.
Ik functioneer wel 'normaal'. Is dát dan gezond?
Ik weet het werkelijk niet. Hoe kun je verder
benoemen zo'n verdriet?
Ik moet me er blijvend richten op eigen zaken,
voor zover die me even diepgaand kunnen raken.
Het is niet anders. Wanneer zal ik het dan mee-
maken dat ik niet langer kond' daarvan doen wil
gaan? Zal dat ooit wel kunnen bestaan?