Gedichten

In de huidige tijd beleef ik mijn verjaardag
zonder spijt op de manier zoals ík dat wens,
ik ben per saldo een groot mens!
Liefst dan niet helemaal stil en dus neem ik
zélf initiatief. Ik nodig mensen uit die me zijn
lief. We beleven wat gezellige uurtjes dan
samen tot men besluit: het is tijd naar huis te
gaan. Het is weer over en uit... Het is gedaan
en ik heb als gastvrouw mijn best dan gedaan.

Eéns was er de tijd , ik werd toen tien. Ik lag
tussen mijn ouders in bed, tevreden bovendien.
Ik was overtúigd ik kreeg een koffielepel in een
doos. Ik vermoedde het al een hele poos, gezien
de vórm van het cadeau. Ik vond dat maar zo, zo.

De spanning van mijn ouders begreep ik niet;
hun verwachtingsvolle blik: niet één van verdriet.
Ik gríste het papier van het doosje en ik bloosde
van verrassing en schrik! Een horloge... IK?
Ik werd daarvoor nu groot genoeg bevonden en
pa en ma verklaarden dat onomwonden.

Hún plezier was natuurlijk mijn verwachte lepel-
doos en nee, ik was daarover níet boos.
Maar dit? Wat een plezier. Ik was erop heel fier!

Nú dan binnenkort wéér jarig en ik moet het écht
wel zelf maken, kan het me nooit meer zoals tóen
middenin m'n hart dan raken.....