Gedichten

Eerlijk kijk ik nu naar mezelf
Waar komt tegenzin van vrienden vandaan?
Is men zich terecht distantiëren gegaan?

Misschien deels terecht, maar ze kennen me
al zó lang: een uiting van mijn stoornis ben ik
dan bang...
Intolerant? Dat zéker, maar het is hun vergeven
want zij zijn zelf veel naars aan het beleven.

Een ongelukkige samenloop van omstandigheden
dus? Dit verdient een meer begrijpende kus!
Echter, helaas stilzwijgen van beider kant
Bestaat er dan niet die al zo heel lange band?

Het gebrek aan overleg doet heel veel pijn
Het was geenszins mijn bedoeling zelfs maar
'lastig' te zijn.
Wéten en kennen doet men toch inmiddels mij
Openheid altijd betracht voel ik me nu zo onvrij.

Ik wil gewoon mezelf kunnen zijn, óók al is dat
soms 'vervelend', anders voelt het niet fijn.
Natuurlijk kan ik als eerste een hand uitsteken
Door onbegrip ga ook ík wat verbleken...
Loslaten is er maar het motto. Alleen: het spíjt
me zo!

Dakoyria, 2016.