Gedichten

Ik ken jou nog steeds bij naam.
Zou jij nog wel bestaan?
Als mijn meervoudig gehandicapt
buurmeisje maakte jij een eenmalig
reisje naar Het Dorp in Arnhem.
Had ook jíj daarin wel een stem?
Ik weet nog, een verjaardag, ik kreeg
een poëziealbum van jou en ook ík
bleef jou altijd trouw.
Ging soms met je wandelen dan, als
het bij vlagen zo eens uitkwam.
Je zat vastgebonden in een rolstoel.
Ik duwde je voort, was nog een kind,
dat vroeg een heleboel.
Toen ging ik dan later verhuizen;
ik heb je helaas nooit kunnen uitwuiven:
invloed van mijn pa en ma, terwijl ik
jou zo na sta.
Ach ja, vergeef het me maar. Ik hoop je
bent nog dáár, in Arnhem dan, waarvoor
we toen inzamelden volgens plan.
Mies Bouwman was de presentator dan.
Je was opeens in mijn gedachten, daarop
kon je wachten nu ik momenteel zo in het
verleden verkeer.
Denk je óók wel eens aan míj, een enkele
keer?
Ach, lieve schat, je kunt het niet uiten dan,
praten zat er nooit in, al deed je pogingen,
was je het wel van plan.
Ik stuur je hierbij telepatisch een lieve groet,
misschien ontvang je die en doet het je goed!
Het kan ook zijn je bent er allang niet meer,
ik hoop het leven bracht je dan niet alleen
maar zeer.